მთელს უბანს უყვარდა ლიზიკო ბებო. ყველა სითბოთი და სიყვარულით იხსემებს ახლაც. მისი გარდაცვალების ამბავი კი ნამდვილი ტრაგედიაა. მისი ავი სიტყვა არავის გაუგია. როგორც იტყვიან პირიდან შაქარი და თაფლი გადმოსდიოდა…
არასდროს არავის ადანაშაულებდა და თვლიდა, თუ რამე ხდებოდა ყველაფერი ბედისწერა იყო.
ერთხელაც თონეში მიდიოდა დილით. ფურგონის მძღოლს დაავიწყდა ხელის მუხრუჭის გამოყენება და მანქანიდან ისე გადავიდა ყურადღება არ მიუქცევია, რომ მანქანა აღმართზე იდგა.
ზუსტად იმ დროს დაიწყო მანქანამ დაგორება როცა მოხუცი უახლოვდებოდა იმ საბედისწერო კედელს. მანქანამ ინერციით აკრიფა სიჩქარე და ტრაგედია მოხდა. ხმაურზე ხალხი ამ მძიმე სურათის შემსწრე გახდა. ყველა მისკენ გარბოდა მათ შორის ის მძღოლიც.
სანამ სულს დალევდა, ხალხს ეხვეწებოდა: “გთხოვთ, პოლიციას უთხარით ეს არავის ბრალი არ იყო, მითუმეტეს მძღოლის, ეს იყო ჩემი ბედისწერა, ღმერთს ასე სურდა”-ო.